haat

Haat

Zie eens hoe doelmatig nog steeds,
hoe goed in vorm in onze eeuw de haat is.
Hoe moeiteloos hij hoge hindernissen neemt.
Hoe makkelijk hij springt, zijn buit bereikt.

Hij is niet als andere gevoelens.
Tegelijk ouder en jonger dan zij.
Hij brengt zelf de oorzaken voort
die hem tot leven wekken.
Als hij inslaapt, is zijn slaap nooit eeuwig.
Hem verzwakt de slapeloosheid niet, maar sterkt.

Of hij het geloof erbij haalt of niet –
als hij maar kan knielen bij de start.
Het vaderland erbij haalt of niet –
als hij maar snel weg kan komen.
Rechtvaardigheid kan ook geen kwaad om te beginnen,
maar daarna rent hij graag alleen.
Haat. Haat.
Zijn gezicht door een grimas van liefdesextase vertrokken.

Ach, die andere gevoelens –
wat sukkelen ze lusteloos.
Sinds wanneer kan broederschap op de massa rekenen?
Heeft medelijden ooit als eerste de finish bereikt?
Hoeveel mensen krijgt de twijfel mee?
Alleen hem lukt het, hij is zeker van zijn zaak.

Bekwaam, snel van begrip, heel ijverig.
Moet ik zeggen hoeveel liederen hij heeft gecomponeerd?
Hoeveel bladzijden geschiedenis genummerd?
Hoeveel menselijke kleden hij heeft uitgespreid
op hoeveel pleinen en in hoeveel stadions?

Laten we het eerlijk toegeven:
hij weet wat schoonheid is.
Schitterend is zijn vuurgloed in de zwarte nacht.
Prachtig zijn zijn rokende explosies in de roze dageraad.
Ruïnes kun je moeilijk hun pathos ontzeggen,
noch kun je de grove humor loochenen
van de zuil die er kaarsrecht bovenuit steekt.

Hij is een meester in het contrast
tussen gedonder en stilte,
tussen rood bloed en witte sneeuw.
En wat hem nooit verveelt:
het motief van de propere beul
die boven zijn besmeurde slachtoffer oprijst.

Op elk tijdstip open voor nieuwe uitdagingen.
Als hij even moet wachten, wacht hij.
Ze zeggen dat hij blind is. Blind?
Zijn blik is even scherp als die van een sluipschutter
en hij ziet de toekomst met een gerust hart tegemoet
– hij alleen.

Wislawa Szymborska, Uitzicht met zandkorrel,
vertaling Gerard Rasch, Meulenhoff, 1997